Voor het dubbeldikke zomernummer van De Groene Amsterdammer, thema »Dieren & wij«, schreef ik een essay over het moderne jagen: deel zijn van de natuur, duurzaam vlees en toegepaste natuurbescherming.

De eerste van een serie columns voor het Magazine Buit. Lees waarom ik jager werd en hoe dat mij dagelijks stof tot nadenken en tot schrijven geeft. Over de omgang met dieren en wat wij met hen delen...

Von der ersten Spur bis zum Schuss, vom Aufbrechen des Wildes bis zum Verzehr: Pauline de Bok nimmt uns mit auf eine Entdeckungsreise durch die Welt der Jagd. Ihr glänzend geschriebenes Buch ist zugleich eine Reflexion über die Natur des Menschen als Jäger, die Lust am Beutemachen, das Essen von Tieren und die moralische Verantwortung.

Ik had een wasbeer buitgemaakt, voor het eerst, en hij smaakte... fantastisch. Zijn vlees had ik in blokjes gesneden, door hete herfstige specerijen gewenteld en daarna uren laten garen in de oven. De nog vlezige botten had ik geroosterd om er een dikke soep van te trekken. ‘Een wásbeer?’ de buurman trok het vieste gezicht dat hij in huis had en riep: ‘Ge-gé-ten? Gátver.’ Ja, waarom niet? Op het Duitse platteland keken ze me aan alsof ik een kannibaal was. ‘Je hebt hem ópgegeten?’ Ongelovig schudde ook de jachtpachter zijn hoofd. Ik knikte. Hij zweeg en zei toen zachtjes: ‘Respect.’ Bijna iedereen gruwt ervan, mensen denken dat wasberen vol ziektes zitten en ranzig smaken. Daar veranderen alle Amerikaanse en Canadese raccoon-recepten niets aan. Goed, je moet ze niet rauw eten, ze kunnen net als wilde zwijnen gemene piepkleine rondwormpjes hebben (trichine), maar die leggen het loodje bij 70 graden verhitting. Anderen vinden het zielig, want ze zijn zo schattig, die minibeertjes met hun gezichtsmaskertjes en zwartgeringde staart. En die hándjes, waarmee ze soms hun eten wassen. Ja, ze zien er knuffelberig uit. Maar het zijn wel roofdieren, en exoten bovendien. Nog geen eeuw geleden zijn ze heimelijk Duitsland binnengebracht, ze ontsnapten en vermeerderen zich bij de konijnen af. Sinds 2016 staan ze op de EU-lijst van ‘invasieve uitheemse soorten’, omdat ze een aanslag zijn op onze biodiversiteit, vogelnesten leegroven, jonge haasjes verschalken en inheemse soorten verdringen. Zes jaar lang heb ik m’n snor gedrukt bij de bestrijding van wasberen, als ik er een zag lopen keek ik weg en verzweeg het voor mijn pachter. Een dier lukraak afschieten en het als oud vuil weggooien, zoals hier de gewoonte is, ik kon me er niet toe zetten. Misschien zou ik me er de volgende winter aan wagen, als ik hun dichte vacht naar de looier kon brengen, dan diende het nog ergens voor. Of beter nog: ik zou er eentje vangen met een wildval, die dichtklapt zodra het dier erin loopt, dan bleef de vacht intact. Om mezelf voor het blok te zetten, bouwde ik er een. En nóg aarzelde ik. Pas toen ik had bedacht dat ik ’m op zou eten, zette ik de val in de boomgaard. Als lokaas besmeerde ik een pruimedant met Nutella. Elke ochtend controleerde ik de val. En was zowel opgelucht als teleurgesteld dat hij nog open stond. Tot hij dicht zat. Ik tilde het deksel op en klapte het meteen weer dicht, een wasbeersnuitje. Ik keek om me heen. Ik hoefde alleen de klep maar omhoog te schuiven, hoezo wasbeer, waar dan? Nee, kom, geen spelletjes, get it done and over with. Ik haalde mijn kleinkalibergeweer uit de wapenkluis. Het beertje zat in een hoekje. Ik zette de loop tegen zijn kop, vlak achter zijn oren. En drukte af. Een schokbeweging ging door hem heen. Ik heb hem aan de kersenboom gehangen, heb hem voorzichtig gevild, ontweid en in stukken gesneden tot hij voedsel was geworden. Ernstig, zondags. Het was heel stil.  

Als je zo van dieren houdt en zo graag naar wild kijkt, waarom neem je dan geen camera mee in plaats van een geweer?’ Toen ik mijn jachtakte net op zak had, overviel die vraag me. Tja, waarom eigenlijk niet? Omdat ik helemaal niet van fotograferen houd misschien? Er zijn meer dan genoeg indrukwekkende foto’s van professionele wildfotografen. Ik heb zelfs geen foto van mezelf met geweer naast een net geschoten dier. Iets weerhoudt me daarvan. Alsof het pas echt gebeurd is als het in beeld is vastgelegd. En alsof jacht daarmee samenvalt: jagen is dieren doodschieten. Ik laat mijn herinnering niet graag sturen door zulke foto’s. De momenten van het schot zijn slechts stolpunten in het leven van een jager. En ook daarvan zijn er foto’s genoeg. Het idee dat het beter is een camera mee te nemen dan een geweer komt me steeds absurder voor. Alsof jagen alleen draait om persoonlijke natuurbeleving. Alsof buit te vervangen is door een foto, die je kunt toevoegen aan je verzameling en rondsturen. Ja, dat kun je doen met de afbeelding die je van je buit maakt. Niet met de buit zelf. Die eet je op, of die vil je. En dat mag je alleen doen als er genoeg van die soort rondloopt. Sterker nog, jagen is niet alleen natuurbeleving, jagen is zelfs niet alleen buit maken voor het vlees, jagen is meer dan ooit toegepaste natuurbescherming. Want hele ecosystemen dreigen te bezwijken onder de ongebreidelde toename van die wildsoorten die zich te goed doen aan het eiwitrijke voedsel in ons hedendaagse cultuurlandschap. Het is een luilekkerland voor ganzen, herten, reeën, wildzwijnen. Dus moeten we hun natuurlijke vijanden koesteren, we kunnen niet zonder jagers, zonder mens en wolf. Ja, ook de mens, ik heb nooit begrepen waarom die geen natuurlijke vijand zou zijn. Zijn we al robots dan? Wild fotograferen mag een mooie hobby zijn, voor natuurbescherming betekent het niets. En zo onschuldig en diervriendelijk als het lijkt is het ook niet. Gewapend met camera’s zoeken fotojagers in onze natuurgebieden naar wilde dieren. Ze springen het liefst vlak voor de herten uit de struiken voor de mooiste vluchtfoto. Op de Hoge Veluwe raakten de herten er danig van in de stress. Dus greep de beheerder in: sinds drie jaar mag er alleen nog op de paden worden gewandeld. Maar of dat helpt? Wildkijken is een rage geworden, en daarbij horen spectaculaire foto’s die ah’s en oh’s ontlokken. Overdrijf ik? Het Duitse Niedersachsen wil nog dit jaar het fotograferen van wolven verbieden. Om ze te kunnen fotograferen lokken steeds meer mensen ze met voer. Tja, en dan verliezen ze hun schuwheid, en dan duurt het niet lang meer of de grote boze wolf gaat op zoek naar zijn Roodkapje.  Willen we dat? Willen we opdringerige wolven, willen we reeën, herten en zwijnen die gebukt gaan onder stress? Is dat dierenliefde, dat we in onze hang naar wildernis de wilde dieren het leven vergallen? Laten we om te beginnen onze camera eens thuislaten.

Ik heb geen idee hoe een ree het landschap, zijn leefgebied ervaart. Hij heeft een panoramablik, weet ik, en hij kan met minder licht toe dan ik. En zo staan we tegenover elkaar. Maar of hij dat ook zo ziet?

Het is 1964 en de hits van Elvis, Dave Brubeck en Caterina Valente draaien in iedere jukebox. Samen in een café zitten is voor Antonia en Edgar de hemel op aarde, ze lijken voor elkaar gemaakt. Beiden – aan het einde van de oorlog geboren – dromen van een ander leven dan dat van hun ouders, zonder ontberingen en beperkingen. De wereld leren kennen! Genieten, en vooral anders leven en liefhebben! Edgar krijgt de kans om een exportbedrijf in Hongkong op te bouwen, Antonia zal volgen zodra hij als zakenman voet aan de grond krijgt. Dan komt zijn telegram: Zeg alsjeblieft woning en werk op – prepareer alles voor vertrek in mei – vliegbiljet volgt. Antonia wacht af, zonder werk en huis, met haar bezittingen ingepakt in zeevrachtkisten. Ze schrijft bemoedigende liefdesbrieven en leest die van Edgar, vol beloftes en steeds maar weer uitstel. Na een jaar beëindigt ze hun verloving. Ze wil niet meer hopen en wachten, maar leven, en dat is moeilijk genoeg. Hoe is haar honger naar vrijheid en onafhankelijkheid te combineren met de wens naar een oprechte relatie? Vijftig jaar later, tijdens het leegruimen van Antonia’s woning, vraagt haar dochter zich af waarom haar charmante moeder diep van binnen haar leven lang trouw is gebleven aan haar eerste grote liefde. Een ongeneeslijke en verspilde liefde die haar moeder zich tot het einde toe door niemand had laten afpakken. Ten slotte blijft de vraag: wie is die man die haar moeder nooit kon vergeten en die ze nog maar zelden zag? De dochter wil hem ontmoeten, één enkele keer. de pers: “De vertelster […]  van Kristine Bilkau heeft een sterk gevoel voor de betekenis van kleine dingen, voor een enkel woord, een detail van een schilderij, voor de resten van het laatste, onaangeroerde ontbijt en voor de blik van de buurvrouw. Ook die onvermijdelijke ingrediënten van het menselijk leven maken deze roman tot een waardevolle en ook weemoedig stemmende ervaring.” - Nederlands Dagblad "Net als in haar debuut De gelukkigen weet Bilkau een gevoelige snaar te raken zonder in plat sentiment te vervallen. Denk: Jane Gardam en Alice Munro. Er zijn ergere vergelijkingen." - Humo **** "Een liefde, in gedachten bewijst dat Kristine Bilkau meer en meer tot de groep toonaangevende Duitse auteurs behoort. Ze beschrijft net als in haar debuutroman relaties tussen mensen en gaat een stap verder. Ze verbindt de persoonlijke keuzes van de personages met een scherpe blik op emancipatie, solidariteit tussen generaties en de Bondsrepubliek van de vroege jaren zestig." -  Athenaeum.nl "Een liefde, in gedachten is een boeiend boek over de liefdesgeschiedenis van Toni en Edgar. Het boek geeft ook een mooi tijdsbeeld van de jaren zestig, vooral van de positie van de vrouw." - Literair Nederland "De onvermijdelijke ingrediënten van het menselijk leven maken deze roman tot een waardevolle en ook weemoedig stemmende ervaring." - Nederlands Dagblad

De ecologische manier van jagen is niet onomstreden. Want een natuurlijke bosontwikkeling kan alleen bij een veel lagere wildstand dan nu gangbaar is. Wald vor Wild Dat betekent stevig bejagen, alles voor gezonde ecosystemen.