Trefwoord: dood

  • Over het vertalen van Herrndorfs weblog


    Pauline de Bok is de vertaler van Leven met het pistool op tafel (“Arbeit und Struktur”) van Wolfgang Herrndorf. Literair Nederland vroeg haar naar de lastigste problemen bij het vertalen van dit boek en naar haar oplossingen.


  • Jagen, leven en lot


    Had ik in de tijd van mijn grootouders geleefd, dan was ik al bezweken. Dat besef ik eens te meer sinds ik jaag. Veilig zijn we niet, het is vooral een kwestie van geluk of pech – van je lot.


  • Leven met het pistool op tafel


    De Duitse schrijver Wolfgang Herrndorf, bekend van de roadmovie Tsjik hield na de fatale diagnose van een hersentumor een digitaal dagboek bij. Zo volgen we hem in zijn moedige, onderzoekende en heftige laatste drie jaar.


  • Inwijding in de jacht – recensie


    `Een reeks inwijdingen´, zo noemt NRC-journalist Kester Freriks De jaagster in zijn recensie in het tijdschrift De Jager. De hoofdpersoon `zoekt een bestaansvorm waarin leven én dood elkaar vinden. Die levenswijze vindt ze in de jacht.´


  • Ik verlang naar de jacht


    Interview op 1 november 2014 in de rubriek `Lunchen met…´ in NRC Handelsblad, na het verschijnen van mijn roman De jaagster. `Ik vond dat ik zelf moest kunnen jagen om er goed over te kunnen schrijven.´


  • Poespoespoes


    Verhaal over de katten die bij mij kwamen aanlopen, toen ik een halfjaar met een werkbeurs in Künstlerhof Schreyahn in Wendland woonde. Het is geschreven voor de kerstbundel van Insel Verlag, getiteld Weihnachtskatzen (2012)


  • Heilige zelfbeschikking


    De hybris van het “weldenkende deel der natie” als het gaat om zelfbeschikking en voltooid leven stuit me al jaren tegen de borst. Als redacteur van het psychogeriatrisch maandblad Denkbeeld schreef ik er in 2001 het redactioneel over.


  • Syrisch-orthodoxe begraafplaats


    Ik lees al die exotische geboorteplaatsen: Midyat, Kefre, Al Hasakah, Beiroet, Mizizah Köyu. Gestorven zijn ze in Oldenzaal, Berlijn, Britsum, Antwerpen, Rijssen, Malmö, Hoofddorp, Keulen, Emmen. En nu liggen ze hier in Twentse aarde.


  • Doodsberichten


    Voor Doodsberichten werkte ik drie jaar als vrijwilliger in de terminale thuiszorg en tekende de gebeurtenissen op. Door elk van de vijf verhalen speelt de vraag: Hoe leven mensen in het aangezicht van de dood?




  • `Als iemand met slecht weer wordt begraven, dan plonst het lichaam met kist en al in het water. Dat is een rotgehoor.´ De laatste jaren liggen er in Nijkerkerveen alleen nog mensen uit het joods psychiatrisch ziekenhuis.


  • ‘Het lichaam is geen machine’


    ‘In de drugsscene gaan ziekzijn en doodgaan heel anders toe dan in de homowereld’, zegt Ruth van der Bent. ‘Misschien verdooft de dope, maar die kan nooit elk gevoel uitsluiten. Bij mij lukt het zelfs totaal niet. Ik heb de dood niet op afstand gehouden.


Taal