Bundeling van de Volkskrant-reportages over begraafplaatsen, kriskras door Nederland. Ze laten zich lezen als flarden van familiegeschiedenissen en levenslopen of als kleine kronieken. Even weg van de waan van de dag.

Die avond, zo ontdek ik, gaat Valéry hem zijn kies trekken. Met een nijptang. Valéry kan en durft alles, weten de anderen. Tudor krimpt nog meer ineen als hun lachen door de keuken schalt. Het wordt tijd dat hij een man wordt. Van pijn wordt hij hard.

De belevenissen van een jaagster in het overrompelende Duitse landschap, aanleiding voor prachtige bespiegelingen over de relatie tussen mens en dier, over sterfelijkheid en over de plaats van de mens in de natuur.

Losse stoelen worden uit de hal aangesleept, de ijzeren poten schrapen luid over de stenen vloer, begeleid door de pompeuze tonen van het orgel. Ja, het is altijd zo druk in de Sionskerk, knikt de dame naast mij vergenoegd.

Er zit een onwrikbare plank in je rug geschroefd, die daar niet hoort. Hoe meer je op de pijn let, hoe verkrampter je je gaat bewegen. Je toestand wordt van kwaad tot erger, je probeert het boeddhistisch te ondergaan. Tot je uitroept: waar zijn de pillen!

‘Drie jaar geleden hebben we in onze nieuwjaarsbrief geschreven dat Ted Alzheimer heeft’, vertelt Jan. ‘Mensen vonden het moedig, maar wij generen ons niet. Moeten wij ons ook nog gaan generen? Kom nou! Het is al erg genoeg dat Ted Alzheimer heeft.