Het verwende Berlijn is er nog niet aan gewend dat ze geen kunstmatig eiland meer is en geen etalage van het Westen. Na de Wende leken de bomen even tot in de hemel te groeien, maar nu groeit vooral het begrotingstekort.

Het is 1969. Ik ben 13 en zit in mijn dagboek te schrijven. Op de radio zingt Paul van Vliet: ‘Meisjes van dertien/niet zo gelukkig/meisjes van dertien/d’r net tussenin…’ Hoe verging het de naoorlogse meisjes van 13. Acht gesprekken en dagboeken.

`Voor sommige mensen is alles wat je aan het bestaande landschap verandert vloeken in de kerk. Anderen zeggen: “Wat een geneuzel, we hebben niets meer met dat oude landschap.”´ Maar het meest verneemt hij toch: `Hier hoort geen bos.´

Weg met de betuttelende zorg, lang leve de mondige patiënt. Want wat is er nu prettiger dan met een eigen zak geld zelf bepalen wie er voor je komt zorgen? Veel chronisch zieken en gehandicapten weten inmiddels wel beter.

Er zit een onwrikbare plank in je rug geschroefd, die daar niet hoort. Hoe meer je op de pijn let, hoe verkrampter je je gaat bewegen. Je toestand wordt van kwaad tot erger, je probeert het boeddhistisch te ondergaan. Tot je uitroept: waar zijn de pillen!

L i e b e s ?EUR” L i e d Wie soll ich meine Seele halten, da?”Y sie nicht an deine rührt? Wie soll ich sie hinheben über dich zu andern Dingen?      Ach gerne mö

In sleets zwart pak met wit overhemd stapelt de kelner de borden vakkundig op. Hier is het personeel nog schoolgegaan en heeft behalve het vak ook de bijbehorende uitgestrekenheid geleerd. Alleen zijn blauwe oog verraadt een beweeglijk gemoed.