Eigenlijk is het een wonder dat Estland bestaat. Een land met 1,4 miljoen inwoners, een taal die nauwelijks familie heeft en die slechts door één miljoen mensen wordt gesproken. Maar wel een taal die zingt en de blik naar het noorden drijft.

Onbekommerd at ik vroeger alles op wat me werd voorgezet. Alleen van dikke vellen in melk of koffie moest ik wel eens kokhalzen. Makkelijke tijden waren het. Een hutje buiten de Laotiaanse hoofstad Vientiane, een gaarkeuken in het Oekraïense stadje Doebno, de cafetaria van Vette Herman in een Nijmeegs sousterrain,…

Een verblijf in een schrijvershuis krijgt een unheimlich tintje, als het Castor-transport de streek binnenrolt. Op weg naar Gorleben, de vuilnisbelt voor hoogradioactief afval. Het Wendlandse platteland wordt strijdtoneel. 

´Gedichten zijn gebrandschilderde ramen,´ beweerde Goethe. Vertaalster Ira Wilhelm zegt het hem na in haar beschouwing over de vertaling van poëzie – in het bijzonder de poëzie van Anneke Brassinga in het Duits.

De voorvechters van een Babelstraat waren allang blij met deze miezerige straat. Dat had al genoeg strijd met de nomenklatoera gekost. Die werden niet graag herinnerd aan die donkere episode uit de Sovjet-geschiedenis.